საუკუნეების განმავლობაში ლიტერატურაში ქალების ხმა თითქმის არ ისმოდა, ამიტომ მკვეთრად გამოხატული დისბალანსი მრავალ შეკითხვას ბადებს.  თვითონ ტერმინსაც, ქალური ნარატივი, ქალთა ლიტერატურა, ქალების წერა,  მრავალი მომხრე და მოწინააღმდეგე  ჰყავს. ისინი, ვინც ამ  ცნების არსებობას მხარს უჭერენ, არგუმენტად ასახელებენ იმ ფაქტს, რომ თუკი სამყაროში ქალები და კაცები არსებობენ, შესაბამისად, მათი ლიტერატურაც იარსებებს.  დეფინიციის მოწინააღმდეგეებს ზურგს უმაგრებს ქალების მიმართ გამოჩენილ ადამიანთა სტერეოტიპული გამონათქვამები (ჟან ჟაკ რუსოს ცნობილი მოსაზრებაა, რომ ვაჟები სახელმწიფო  მოღვაწეებად უნდა ჩამოყალიბდნენ, ხოლო გოგონები - დედებად და ცოლებად).  აქედან გამომდინარე, ჩვენ ვფიქრობთ, რომ ქალური წერა სოციო-კულტურული ფემომენია და საინტერესო საკითხია, თუ საიდან იღებს სათავეს  ქართველი ქალების ნარატივი.