თუკი რაიმე მოსაფრთხილებელი, დასაფასებელი, ერთობრივი სიყვარულის ღირსი გაგვაჩნია ქართველებს, ეს ნამდვილად არის „ვეფხისტყაოსანი“. ყოველ შემთხვევაში, ადამიანი არ შემხვედრია, ეთქვას, „ვეფხისტყაოსანი“ სისულელეაო, მიუხედავად იმისა, რომ ქართველების, ალბათ, მხოლოდ 10%  თუ გადაუშლია ეს ეროვნული განძი ზრდასრულობისას, მოსწავლეობის ასაკის მერე. სკოლის ასაკში კიდევ ქრონოლოგიური პრინციპის წყალობით საკმაოდ მძიმედ ისწავლება, რადგან ერთად იყრის თავს მთელი ძველი ქართული და ძალიან ძნელია, ამდენი რთული ნაწარმოების ერთდროულად სწავლა – სწავლებაც და შეყვარებაც.