საკითხავი მასალა
ვწერ და ვშლი. სათქმელი ბევრია, მაგრამ სიტყვებში მისი მოქცევა - ძნელი, ამიტომ რედაქტორის წერილი მოკლე იქნება. აღარ მიყვარს ზაფხული. წინათ ის არდადეგებთან, სოფელში გატარებულ მშვიდ და ბედნიერ დღეებთან ასოცირდებოდა, ამიტომ ყოველთვის ვჩქარობდი და ვაჩქარებდი დროს. ახლა აღარ მიყვარს. ზაფხულს მოჰყვება მოზარდების მდინარესა თუ ზღვაში დახრჩობის შემზარავი ამბები. წლევანდელი ზაფხული განსაკუთრებით სასტიკი აღმოჩნდა და შოვის ტრაგედიამ პირგამეხებული დაგვტოვა. სინამდვილის გააზრება წარმოუდგენელია. ვერაფერი გადაფარავს იმ კადრებს, რომლებსაც ტრაგედიის დღეებში თვალს ვერ ვუსწორებდით. ვერც გარდაცვლილთა ფოტოებს და ვერც გადარჩენილთა სახეებს. ჩვენ ხშირად ვსაუბრობთ ღირებულებებზე განათლებაში. ეს ღირებულებები განყენებული ცნებები არ არის. ისინი უკავშირდება ადამიანს და საზოგადოებას, რომელშიც ვცხოვრობთ. ტრაგედიის შემდეგ გადარჩენილები გაცილებით რთულ გარემოებებს უმკლავდებიან და მათ, გარდა სამძიმრისა და გლოვის დღეების გამოცხადებისა, სხვაგვარი მხარდაჭერაც სჭირდებათ.არ ვიცი, ასეთ დროს რა უნდა ვუთხრათ ადამიანებს, როგორ გავამხნეოთ ისინი, მაგრამ დანამდვილებით ვიცი, რომ გულგრილობა და უპასუხისმგებლობა კლავს. სტიქია დაუნდობელი და გაუთვალისწინებელია, მაგრამ ღირსება და თანაგრძნობა მან არ უნდა ჩაიტანოს. გადარჩენის გზებიც სკოლაში უნდა ისწავლებოდეს, ოღონდ არა სტიქიურად - თანმიმდევრულად და სიყვარულით.
